საქართველოს ენობრივი სიტუაცია XX საუკუნის 20-იან წლებში

მონოგრაფიაში გაანალიზებულია XX საუკუნის 20-იანი წლების საქართველოს ენობრივი სიტუაცია საარქივო მასალების მიხედვით. უპირატესად გამოყენებულია საქართველოს ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტისა და განათლების სახალხო კომისარიატის ფონდებში დაცული სოციოლინგვისტურად მნიშვნელოვანი მასალები. ნაშრომში საქართველოს ზოგადლინგვისტური სიტუაციის გარდა, დეტალურად განიხილება იმ პერიოდისთვის ახლადშექმნილი ადმინისტრაციული ავტონომიების აფხაზეთის სსრ-ს, აჭარის ასსრ-სა და სამხრეთ ოსეთის ავტონომიური ოლქის ენობრივი ტენდენციები. კვლევის შედეგად გამოვლინდა აქამდე უცნობი არაერთი დოკუმენტი, რომელთა საფუძველზეც მკაფიოდ იკვეთება, თუ როგორ იგეგმებოდა და ხორციელდებოდა რუსიფიკატორული ენობრივი პოლიტიკა ფორმალური და არაფორმალური განათლების სისტემაში, სახელმწიფო სტრუქტურებში, სასამართლოსა და კულტურის სხვადასხვა დარგებში. ფაქტობრივად, საბჭოთა რეჟიმისთვის ენა იყო ერთ-ერთი მძლავრი იარაღი, რითაც ის ახერხებდა ერთა შორის უთანხმოებისა და უკმაყოფილების ინსპირირებას. ხელოვნურად შექმნილი ეთნიკური და ენობრივი გარემოს საბოლოო შედეგი კი დენაციონალიზებული და ენობრივად რუსიფიცირებული, უკიდურესად იდეოლოგიზებული „ახალი საბჭოთა ადამიანის” აღზრდა უნდა ყოფილიყო.