რამდენიც არ უნდა ვიმსჯელოთ და ვიკამათოთ აქვს თუ არა ცხოვრებას აზრი, ის (ანუ ცხოვრება) მაინც არსებობს და ჩვენც შემთხვევითობის წყალობით, თუ რაიმე გარდაუვალი კანონზომიერებით მასში ვიმყოფებით. ამ არსის ძიება კი იმდენადაა საინტერესო და აუცილებელი, რამდენადაც ჩვენ გვეხება, და თუ გადავხედავთ იმ ქაოსსა და სირთულეებს, რითაც სავსეა ჩვენი ცხოვრება, გასაგებია თუ რაოდენ ძლიერ გვეხება იგი. სხვათა ცხოვრების მიბაძვა, სხვათა ნააზრევის განმეორება, ვინ რას და როგორ ფიქრობდა ცხოვრებაზე, ჩვენს პირად ცხოვრებაში ბევრს ვერაფერს შეცვლის. ვერც საყოველთაოდ აღიარებული იდეალები და სისტემები გვეხმარება ცხოვრებისეული სირთულეებისაგან თავის დაზღვევაში, ისევე როგორც რელიგია ვერ იქნება გზამკვლევი ყველა ადამიანისთვის, რადგანაც ისეთი ადამიანებიც არსებობენ, ვისაც საერთოდ არ სჯერა არანაირი აღმსარებლობის და სამოთხეზე მეტად, ამქვეყნიური არსებობა აინტერესებს. როგორც ზ. ფროიდი წერდა, ჭეშმარიტ ფასეულობების მიღებასა და აღიარებაზე საუბრისას, მთავარია არ დაგვავიწყდეს, თუ რამდენად მრავალფეროვანნი და განსხვავებულები არიან ადამიანები და მათი ფსიქიკური ცხოვრება. ის, რაც აღტაცებას იწვევს ერთ ადამიანში, შესაძლებელია სრულიად უცხო იყოს მეორე ადამიანისთვის ერადერთი, რაც შესაძლებელია მეტ-ნაკლებად მისაღები იყოს ყველა ადამიანისთვის, არის დაკვირვება საკუთარ ცხოვრებაზე, იმის გასარკვევად, თუ რა აზრი შეიძლება ქონდეს იმ ყველაფერს, რასაც ცხოვრებას ვეძახით, თუ საერთო არსებობს ასეთი „აზრი“.