ქართულ მწერლობას კულტურგენეზისის მრავალსაუკუნოვან პროცესში ყოველთვის ჰყოფნიდა ეროვნული ენერგია საკუთარ სულიერ დუღაბში გადაედნო ყველა სიახლე, რომელსაც მსოფლიოს კულტუროსანი ნაწილი სთავაზობდა. ამ ტრადიციისა თუ იმუნიტეტისადმი ერთგულება გრიგოლ რობაქიძისათვის ის ვალდებულება აღმოჩნდა, რომელსაც მე-20 საუკუნის დასაწყისში მოსალოდნელი განახლებისათვის უნდა შეემზადებინა ქართული მწერლობა, რადგან იმხანად მწერლობის ავანსცენისაკენ თამამად და კატეგორიული ტონით „პირტიტველა ენთუზიასტების“ (ტ. ტაბიძე) გუნდი მიიწევდა.