წიგნს საფუძვლად უდევს ლექციები, რომლებსაც სოხუმის უნივერსიტეტშია გერუკვე თითქმის ოციწელია ვკითხულობ. ჩემთვის დაუვიწყარია სტუდენტობისას ამსაგანში (XIX საუკუნის ლიტერატურის ისტორია) მოსმენილი ლექციების ციკლი. ლექტორის ცოცხალი თხრობა არამარტო გვასწავლიდა, სახიერადაც გვიხატავდა წარსულს, გარდა სულ დღეთა თვითმხილველადადა თანამონაწილედ გვაგრძნობინებ და თავს. საცა სამართალია, თავისი სალექციო ჩანაწერები თვითონ მას უნდა გამოეცა წიგნად. სამწუხაროა, რომ უამრავ საქაღალდეში თავმოყრილი ნაწერები (უმდიდრეს ბიბ - ლიოთეკასთან ერთად) თავის ქალაქში, სოხუმში დარჩადა ჯერჯერობით ჩვენთვის ხელმიუწვდომელია. ძალიან ვეცადე, რომ ამწიგნში ახალგაზრდობაში მოსმე - ნილი ლექციების შთაბეჭდილებანი ასახულიყო. ვფიქრობ, შევძელი, და თუ ამას სხვებიც იგრძნობენ და შეამჩნევენ, ბე - დნიერად ჩავთვლი თავს. ასერომ, ამ წიგნს ფაქტობრივად ორია ვტორი ჰყავს. ჩემი ლექტორი, მამაჩემი ვახტანგ ვახანია და მე. აბა, მე სად შევწვდებოდი მის სიმაღლეს, მე როგორ შევძლებდი მისი ხმის, ჟესტ-მიმიკის, განცდათა, სრულყოფილად რა სათქმელია, მიახლოებით მაინც გადმოცემას; მსჯელობის სიცხადესთან ერთად იმ იდუმალი ხიბლის მოხელთებას, რომელიც თანახლდა მის ყოველ ლექციასა თუ საჯარო გამოსვლას. თუ მკითხველს წიგნში რაიმე მაინც მოეჩვენება საინტერესოდ, იმის გამოისობით, რომ წერისას მამის ხმა ცხადად მესმოდა ხოლმე და მე მხოლოდ მის ნაკარნახევს ვიწერდი. სუსტი და უინტერესო მონაკვეთების არსებობა კი იმით აიხსნება, რომ ჟამთა სიშორეში ის ხმა თან და თან მიმეკარ - გებოდა, მე კი, ცოდვილი, მაინც ვწერდი...