ნაშრომში საუბარია მხატვრულ ანუ პოეტურ ენაზე რომელსაც იყენებს მწერალი, დახატული, გადმოცემული საგნის ცოცხლად წარმოსადგენად.

 მასში განხილულია პოეტური ენისათვის დამახასიათებელი ლექსიკა: არქაიზმები, ნეოლოგიზმები, ბარბარიზმები, დიალექტიზმები, სინონიმები, ომონიმები, ანტონიმები. ახსნილია პლეონაზმი, მყვანილია ტავტოლოგიის ნიმუშები, ნაჩვენებია მისი თავიდან აცილების გზები და სხვ.

   ყურადღება ეთმობა ტროპს, პოეტურ სინტაქსს - სიტყვათა დალაგებას, შეთანხმებას მხატვრული სახის შექმნის მიზნით.