ისტორიული არიან ქართლის ტერიტორიაზე (ხორძენე, გოგარენა, პარიადრეს კალთები, ტაო, ბასიანი, კლარჯეთი და სხვა) მცხოვრებმა ქართველებმა, გაქრისტიანების შემდეგ, მრავალი საეპისკოპოსო დააარსეს, რომელნიც XI ს-ის შემდეგ `ლაზიკის ეპარქიაში~ გააერთიანეს. იქამდე, VI-VIII სს-ში ლაზიკის ეპარქიის საეპისკოპოსოები (ზიგანა, როდოპოლისი, საისინი და პეტრა) განლაგებულნი იყვნენ ტრაპეზუნტის რეგიონში, იქ სადაც ძველი მწერლები მიუთითებენ ხალიბების ქვეყნის ქალდეას მდებარეობას, რომელსაც ლაზიკა და `დიდი ლაზია~ ერქვა. წიგნში მრავალ წყაროებზე დაყრდნობით მიმოხილულია ამ რეგიონებისა და ასევე დასავლეთ საქართველოს საეკლესიო, ეკონომიკური, პოლიტიკური, ადმინისტრაციული, ყოფითი და გეოგრაფიული ვითარება პირველ ათასწლეულში.