ამგვარი დამოკიდებულება იმდენ ხანს იყო ნორმატიული, რომ მკითხველი დღესაც იმავეს ელის, ხშირად აღიზიანებს კიდეც ავტორისეული მინიშნებები, გაურკვევლობა. არადა, პოსტმოდერნის უმთავრეს ნიშნად იქცა სწორედ დაუსრულებელი სიუჟეტური ხაზები, ობერტონები, ორმაგი კოდები, ღია, ზოგჯერ ორმაგი ფინალი, მკითხველის აქტიური ჩართულობა ტექსტში. ცხოვრებაში ბევრი კითხვა პასუხგაუცემელი, ამბავი კი დაუსრულებელია, რაც ლიტერატურაში სრულიად ბუნებრივად აირეკლება. მკითხველს, ჩანს, ტექსტში მაინც სჭირდება სიცხადე, გარკვეულობა, ამანაც გამოიწვია დოკუმენტური პროზის, ე.წ. „ნონფიქშენის“ (არა- შეთხზულის) მოდურობა თანამედროვე სამყაროში, თუმცა მაინც უწევს შეჩვევა ნახევარტონებთან, წერტილის დაუსმელობასთან.