ნაშრომში შესწავლილია V-X საუკუნეების ქართული ჰაგიოგრაფიის ბიბლიასთან მიმართების სხვადასხვა ასპექტი. დაკვირვების და კვლევის ობიექტში შემოდის ბიბლიური ღმერთის შარავანდედის განფენა ჰაგიოგრაფიულ ტექსტებში, სულიწმიდის მიწიერი გამოცხადების, ანგელოზთა დიდებისმეტყველების საკითხები. ასევე ნაჩვენებია ბიბლიის ავტორების, ბიბლიური პერსონაჟების და ეპიზოდების წარმოსახვის ფუნქციური მნიშვნელობა. ფართო ადგილი ეთმობა ციტატურ რემინისცენციებს და ბიბლიური პარადიგმების წარმოჩენას ჰაგიოგრაფიულ მწერლობაში.