„ეს პრემია გადმომეცემა არა მე, არამედ ჩემს შრომას, შრომას , რომელიც არასდროს იყო გათვლილი მატერიალური ფასეულობის მოხვეჭაზე...“ - განაცხადა უილიამ ფოლკნერმა ნობელის პრემიის გადაცემისას.ფოლკნერი ის ავტორია, რომლის ლიტერატურული შრომა მართლაც აუწონავია, მის მიერ დატოვებული შემოქმედებითი მემკვიდრეობა კი შეუფასებელი. ფოლკნერი ერთადერთი ნამდვილი ამერიკელი მოდერნისტი პროზაიკოსი იყო, რომლის ღრმა, საინტერესო, თხრობის დროთა ცვალებადობითა და ადამიანური სულის სინათლისა და სიბნელის კვლევით შექმნილი რომანები მარადიული ლიტერატურული „თაროების“ კუთვნილებაა, რომანები „სოფელი“. „ქალაქი“ „დათვი“ „აგვისტროს ნათელი“ თუ „ხმაური და მძვინვარება“ ის წიგნები, რომელთა წერის დროს მწერალმა თქვა: "რომანების წერა, რომანისტობა უფრორე ძნელი ყოფილა, ვიდრე მე მეგონა. დიდხანს ვწერდი ამ რომანს და ჩემმა გამომცემელმა იმწუთას უარყო. მაგრამ სამი წლის განმავლობაში ჯიუტად და თითქმის იმედგადაწურული ვაგზავნიდი სხვადასხვა გამომცემლობაში, იქნებ, მასზე დახარჯული დრო ამინაზღაურონ მეთქი. იმედი ნელ-ნელა ილეოდა, თუმცა კი უმტკივნეულოდ. და ერთხელ, თითქოსდა კარი მივხურე და იმის უკან დავტოვე ყველა გამომცემლის მისამართი და სია იმათი გამოცემული წიგნებისა. ასე ვუთხარი თავს: „ახლა კი შეიძლება წერა. ახლა კი შეიძლება,შევქმნა ლარნაკი, რომლის მსგავსი მოხუცმა რომაელმა სასთუმალთან დაიდგა და თანდათანობით გაცვითა კოცნა-კოცნით”. და მე, ვისაც არც არასოდეს ჰყოლია და, თანაც ვისაც ბედად ეწერა, სიცოცხლის პირველსავე წელს დაეკარგა ასული, შევუდექი მშვენიერი და ტრაგიკული გოგონას ძერწვას.