ურარტულმა ენამ ჩვენამდე ძვ. წ. IX-VI საუკუნეებში ლურსმული დამწერლობით შესრულებული ტექსტების მეშვეობით მოაღწია. ტექსტების უდიდესი ნაწილი კლდეზე ან ქვის სტელაზეა შესრულებული, გვხვდება წარწერები ლითონის ნივთებსა და თიხის ფირფიტებზეც. ტექსტები აღმოჩენილია ურარტუს სახელმწიფოსა და მისი პოლიტიკური გავლენის გავრცელების არეალში, ძირითადად, ვანის ტბის მიდამოებში, თიხის ფირფიტები – ერევანში, რამდენიმე წარწერა დღევანდელი საქართველოს სამხრეთ საზღვრებთანაც აღმოჩნდა.

ურარტული ერგატიული, აგლუტინაციური ენაა. იგი მონათესავეა ხურიტულისა, ზოგ მკვლევარს ისინი ერთი ენის დიალექტებადაც კი მიაჩნია. ურარტული გარკვეულ მსგავსებას ავლენს როგორც ნახურ-დაღესტნურ ენებთან, ასევე ქართველურთან. ზოგი მეცნიერი ამ ენების ნათესაობასაც ვარაუდობს, იბერიულკავკასიური ოჯახის ფარგლებში.