მოთხრობაში თვით სიკვდილმისჯილი აღწერს საკუთარი სიცოცხლის უკანასკნელ დღეს, თუმცა თხრობა ამ დღემდე 6 კვირით ადრე, განაჩენის გამოტანის შემდეგ იწყება და მოიცავს მთავარი გმირის მთელი ცხოვრების უმნიშვნელოვანეს მომენტებს: საყვარელ ადამიანებთან გატარებული დღეების მოგონებებს, საპყრობილეში მიღებულ უმძაფრეს შთაბეჭდილებებს... სხვა დროს უმნიშვნელო წვრილმანები სიკვდილგადაწყვეტილისთვის ღრმა შინაარსის მომცველი ხდება, მას უჩნდება ახალ-ახალი უჩვეულო შეგრძნებები; მძაფრადაა დახატული უკანასკნელ წუთებში პატარა ქალიშვილთან გამოთხოვების სცენა და ამ ყოველივეს გააზრების ფონზე - განცდა იმისა, რომ სიცოცხლე შეუფასებელი ღირებულება ყოფილა. ვიქტორ ჰიუგოს მიერ 1829 წელს დაწერილი ეს მოთხრობა თავისი სიმძაფრით 21-ე საუკუნეშიც ინარჩუნებს ძალადობის წინააღმდეგ მიმართული ლიტერატურული აქტის ფუნქციას.